فانوس

به ما یاد داده­اند پرواز کنیم ! بال­ها را باز کن!! کمی راه برو، تمرکز کن حالا ! بپر ... بپر...

نه!  من هیچ وقت پرواز نکرده­ام . من بال دارم پر دارم پرواز را هم یاد داده­اند!!  اما هیچگاه پرواز نکرده­ام.

شاید به پرواز عقیده ندارم یا شاید در هراس و وحشت از دست دادن زمین باشم . گفته اند که آسمان عرصه پرواز توست ، آنگاه که به آسمان چرخ می­زنی زمین در اختیار توست ، آری گفته­اند، افسوس که هیچگاه پرواز نکرده­ام. بال می­زنم پر باز می­کنم ولی پاهایم سنگینی سنگی را احساس می­کنه که قدرت را از بال و پرم می­گیرد.

یکی از درس­های اولیه پرواز باز کردن همین سنگ بود . من هیچگاه سنگ را باز نکردم . من و بیشتر افرادی که مثل من هستند این سنگ را نشانه افتخار می­دانیم هر کسی سنگش بزرگتر شأنش بیشتر، افتخارش بیشتر ، احترامش بیشتر و ...

آری ما گرفتار سنگ ها شدیم و پرواز را از یاد بردیم. اگر نبود اندک کسانی که هنوز می­توانند پرواز کنند و پرواز را به ما یاد آوری کنند حتی همین نوشته­ی پرواز را هم از یاد برده بودم.